Gün içerisinde bir rutin olarak yaşadığımız şeyler zaman içerisinde normalimiz halini alabilir. Öyle ki bir sabah uyandığımızda her sabah aynı saatte gelen otobüsün 5 dakika gecikmesi tüm bu rutinin bozulmasına neden olabilir. Bu durum bizi öfkelendirebilir, bunu bir kayıp gibi yaşayabiliriz günün geri kalanında mutsuz olacağımızı düşünebiliriz. Ya da 5 dakikanın günümüzü nasıl etkilediğine, öfkemize, mutsuz oluşumuza, kayıp duygumuza bakabiliriz. Ne oluyor da her sabah otobüsün aynı saatte geleceğine sarsılmaz bir gerçeklikle inanıyoruz? Belki de bir şeyin 5 dakika gecikebileceğini yönelik sarsılmaz inancımız kendimize yönelik sarsılmak istemediğimiz beklentilerimizle ilgili olabilir. Bu nedenle aslında otobüsün 5 dakika gecikmesiyle ortaya çıkan duygular da bir şeyin sarsılanabilir oluşuna yönelik tepkimiz de olabilir. Bazen değerlerimizin, bize öğretilen ve doğruluğundan emin olduğumuz şeylerin sarsılması o hep sahip olduğumuz doğal tavrın bozulması demektir. Bir yanıyla bu doğal tavır bir konforlu alandır. Öfkelenmediğimiz, kızmadığımız, kaygılanmadığımız…
Sonra hayatın bir yanından 5 dakikalık bir deneyim gelir ve orayı sarsar.
Bu sarsılma ne kadar sarsılanabilir olacağımıza yönelik doğal tavrımızla da ilişkilidir. Sarsılmaya ne kadar alan açıyoruz.
Ya da sarsılmamaya ne kadar tutunuyoruz?
Değerlerimizin, doğru bildiklerimizin, her zaman orada olduğuna emin olduklarımızın bir anlığına orada olmayışı, değerlerimizin değişebilir olacağı gerçeği tekinsiz de hissettirebilir. Bu tekinsizlik bize içine fırlatıldığımız bu dünyaya fırlatılmışlığımızı hatırlatabilir. Ancak fırlatılmışlığa nasıl baktığımızda bize ait bir şeydir, tıpkı doğal tavrımız gibi. Tekinsizlik de bizim tekinsizliğimizdir. Onunla ne yapacağımız da bizim seçimimizdir.
